De eerste dag op het Noordereiland

Woensdag 13 maart steken we over naar het Noordereiland. De boot vertrekt om 8 uur vanuit Picton. De zon komt aarzelend over de toppen van de Marlborough Sounds.We schuiven aan bij een echtpaar. Zij wonen ten noorden van Auckland en hebben een weekje vakantie gehouden op het Zuidereiland.
Hij is een echte bootsman. Bezitter van een zeilboot. Vast geen kleintje, want hij vertelt, dat hij in het verleden met de boot naar het Zuidereiland zeilde. Maar, ja, de leeftijd verhindert dat hij dat nog aan kan. Als we in de buurt zijn moeten we aankomen. We kunnen met de camper bij hun in de tuin staan. Zo gaat het vaker. Je raakt met mensen in gesprek en ze nodigen je uit. We hebben daarvoor geen tijd en gaan daar niet op in, maar het komt gemeend en warm over.
Gratis wifi op de boot, daar maken we graag gebruik van. Wat is skypen toch handig. Glashelder hebben we contact met Suzanne en met Nelly, mijn zus.
Wellington nadert. De hoofdstad. Stad ook van de venijnige westenwinden. Vandaag baadt de stad in het volle zonlicht en waait er hooguit een verkoelend briesje. In de haven ligt het cruiseschip de Queen Mary 2. Ja, hoor, ik heb de 1 nog gezien in 1969 in New York, schiet me dan te binnen. Toen kende ik nog geen Mia, geen Marco, geen Suzanne en had geen weet dat ik haar opvolger ooit nog eens in Nieuw- Zeeland zou zien.
Maar geen tijd voor bespiegelingen. We gaan naar het Te Pape Tongarewa museum, wat zo veel betekent als de schatkamers.Nau Mai, haere mai, welkom dus, ze gaat nog net niet neus zoenen, de Maorische gastvrouw.
Het museum laat op een prachtige manier de geschiedenis zien van de Maori's en van de kiwi's. Het
museum is bedoeld om voor beide bevolkingsgroepen een brug van wederzijds respect te zijn voor elkaars culturen.
Het is niet verwonderlijk dat hele schoolklassen het museum bevolken. Bovendien is voor de jongste bezoekers veel onderdelen interactief gemaakt.
Na het bezoek aan het museum lopen we nog langs de waterkant. Op de brede autovrije boulevards is veel te doen. Het aantal joggers is niet te tellen. We denken eerst nog aan een wedstrijd. Maar nee, hoor, gewoon voor jezelf hardlopen langs de waterkant.
We gaan met de camper naar New World. Dat is een winkelketen die je hier veel ziet. De sortering is enorm en de service is zeer hoog. Als je wat vraagt dan lopen ze de benen onder hun lijf uit om je te helpen. Aan de kassa wordt alles voor je ingepakt. Mooi gesorteerd. Niet zo maar in een plastieken zak gekieperd. En de wijn verpakken ze zelf apart met een soort netje erom heen.
Trouwens in hun winkel presenteren ze de wijnen niet zo maar in rekken, maar mooi gesorteerd naar soort in vitrines met hout erom heen. Dat komt erg chique over. Dat Nieuw-Zeelanders bierdrinkers zijn dat blijkt wel in de bierstraat van de winkel. Ik telde snel wel dertig soorten eigen biermerken en dan nog de bekende buitenlandse merken, zoals die van Freddie H.
Nog even geld pinnen bij een ATM. Ik krijg geen geld. Nog maar een keer. Weer de melding take your money out. Maar er komt geen briefje naar buiten. Hopelijk worden de twee opdrachten niet van de rekening afgeschreven. Want het is een fors bedrag. Moet ik als we thuis zijn zeker een krantenwijkje gaan lopen.
In de supermarkt kun je veel kant en klaar eten kopen. We nemen deze keer eens frieten met een gegrilde haan, lek doem, lek vinger!
We rijden Wellington uit en gaan veertig kilometer noordelijk op een camping langs de zee staan.
De zon zakt langzaam in zee. Wij genieten van de strandwandeling. Onze eerste dag Noordereiland loopt ten einde.